Przebarwienia na skórze to problem estetyczny, który dotyka wielu ludzi. Jakie są przyczyny i rodzaje przebarwień oraz jak usunąć te przebarwienia w gabinecie?
Przyczyny przebarwień
Przebarwienia powstają przede wszystkim na skutek promieniowania UV, a konkretnie wtedy, gdy wystawiamy skórę na działanie promieni słonecznych bez odpowiedniej ochrony.
Słońce jest główną, ale nie jedyną przyczyną powstawania przebarwień. Te szpecące zmiany skórne mogą być konsekwencją przyjmowania niektórych leków, kosmetyków i ziół oraz objawem zaburzeń hormonalnych i infekcji. Niekiedy tendencję do przebarwień dziedziczymy ‒ po rodzicach lub dziadkach.
Jakie są sposoby na przebarwienia? Można je kamuflować korektorem, podkładem lub samoopalaczem. Niewielkie plamki znikną po kuracji kremem wybielającym. Ale najskuteczniejsze metody leczenia przebarwień zaproponuje dermatolog.
Jak usunąć przebarwienia w gabinecie?
Dermatologiczne leczenie przebarwień zależy od ich rozległości, którą ustala się za pomocą lampy Wooda. Niektórych przebarwień nie sposób całkowicie usunąć ‒ można je jedynie rozjaśnić.
I tak ‒ zależnie od rozległości przebarwień dermatolog zaproponuje leczenie powierzchniowe lub głębokie.
- Leczenie powierzchniowe polega na stosowaniu środków wybielających. Najpopularniejszym z nich jest hydrochinon w stężeniu od 1,5 do 8 procent, który wybiela przede wszystkim świeże przebarwienia. Efekty można dostrzec dopiero po kilku tygodniach. Niestety, zdarza się, że skóra wokół przebarwienia odbarwia się.
Odbarwień skóry nie powodują za to retinoidy, na przykład kwas witaminy A, a przy tym są bardzo skuteczne. Mechanizm ich działania polega na zaburzeniu wytwarzania melaniny. Kuracja retinoidami trwa do 3 miesięcy.
Inną metodą powierzchniowego leczenia przebarwień jest kwas azelainowy. Najczęściej wykorzystuje się się go do usuwania przebarwień pozapalnych i potrądzikowych. Niestety, kwas azelainowy może powodować zaczerwienienie i pieczenie skóry.
- Leczenie głębokie stosuje się przy dużych zmianach barwnikowych. Korzysta się wtedy między innymi z peelingów chemicznych (tak zwanej chemabrazji). Zabieg polega na złuszczaniu naskórka za pomocą kwasu glikolowego, trójchlorooctowego (TCA) lub kojowego. Kwas glikolowy w wysokich stężeniach (50-70 procent) normalizuje nadmierną pigmentację naskórka i stymuluje rozwój nieuszkodzonych komórek. Coraz popularniejsze są peelingi wykonywane kilkoma preparatami: kwasem glikolowym, TCA i kojowym. Takie połączenie zmniejsza ryzyko podrażnienia skóry i podnosi skuteczność zabiegu. Najlepsze efekty daje jednoczesne nakładanie kremu wybielającego (rano i wieczorem) i korzystanie z zabiegów chemabrazji w gabinecie.
Innym rozwiązaniem jest mikrodermabrazja, czyli mechaniczne usuwanie warstwy rogowej naskórka za pomocą tarcz ściernych, i krioterapia, która pomaga przy plamach soczewicowatych. Zabieg polega na niszczeniu przebarwień poprzez punktowe zamrażanie lub natrysk ciekłym azotem i wycinane. Krioterapia jest skuteczna, ale może skutkować powstaniem blizn.
Rodzaje przebarwień
Wyróżnia się następujące rodzaje przebarwień:
- Piegi
Pojawiają się na twarzy, dekolcie, grzbietach rąk i karku. Zwykle są żółtobrązowe, nieregularne i mają długość 1-2 mm. Latem stają się ciemniejsze i jest ich więcej, a zimą jaśnieją; - Plamy soczewicowate
Powstają w miejscach wystawionych na działanie słońca, to znaczy na twarzy, rękach i dolnej części szyi. Mają regularny kształt i brązową lub czarną barwę. Osiągają długość od 1 milimetra do kilku centymetrów. Mogą łączyć się ze sobą; - Melasma (inaczej chloasma)
To przebarwienie o nieregularnym kształcie i barwie od jasnobrązowej do ciemnobrunatnej. Występuje symetrycznie na policzkach, czole lub nad górną wargą u kobiet w wieku 30-35 lat. Pojawia się w czasie ciąży lub terapii antykoncepcyjnej połączonej z opalaniem się. Równie dobrze może być objawem zaburzeń endokrynologicznych lub chorób wątroby bądź mieć podłoże genetyczne; - Melanoza Riehla
To siateczkowate przebarwienie na skroniach, policzkach i bocznych powierzchniach szyi z niezmienionym obszarem skóry pod brodą. Pojawia się wskutek działania promieni słonecznych oraz stosowania kosmetyków fotouczulających lub przyjmowania niektórych pokarmów; - Odczyny fototoksyczne
Występują po kontakcie z substancją fotouczulającą i wystawieniem skóry na słońce. Takie właściwości mają niektóre rośliny (koper, seler, dziurawiec, arcydzięgiel), leki (uspokajające, hormonalne, moczopędne, antybiotyki) i zioła.
Od czego zależy kolor skóry?
O tym, jaki mamy kolor skóry, decyduje melanina wytwarzana przez melanocyty, które znajdują się w najgłębszej warstwie naskórka. Melanina powstaje pod wpływem enzymu tyrozynazy i gromadzi się w melanosomach. Istnieją dwa rodzaje melaniny:
- feomelanina ‒ jaśniejsza, która nie potrafi skutecznie chronić skóry przed promieniami UV;
- eumelanina ‒ ciemniejsza, która lepiej broni się przed słońcem.
Kolor skóry zależy od rodzaju melaniny i wielkości melanosomów ‒ im są większe, tym karnacja jest ciemniejsza. O powstawaniu melaniny decydują promienie UV, czynniki hormonalne i uwarunkowania genetyczne. Melanina pełni funkcje przede wszystkim ochronne, ale to nie znaczy, że ludzie bardziej opaleni są lepiej chronieni. W melanocytach powstaje głównie feomelanina zdolna przyjąć niewielką dawkę słońca. Bez odpowiedniej ochrony większa ilość promieni słonecznych prowadzi do poparzeń, rozwoju wolnych rodników, uszkodzenia DNA i zaburzeń w procesie powstawania barwnika skóry, to znaczy do przebarwień.
Dodaj komentarz